Marilyn Manson „Trudna droga z piekła”.

Hej!
Dzisiaj postanowiłam Wam zrobić piątkową niespodziankę i opublikować nową, już drugą w tym tygodniu, recenzję. Tym razem książka, która jest dla mnie ważna. Książka, którą czytałam chyba milion razy (może nie dosłownie, ale zdarzało się, że nawet kilka razy w ciągu roku). Książka, którą dostałam w prezencie. Książka, dzięki której dopiero wkręciłam się w słuchanie muzyki zespołu Marilyn Manson, co zaowocowało tym, że w tym roku w końcu pierwszy raz byłam na ich koncercie. Książka, która nastoletniej mnie pokazała, że warto być sobą i jak przekuć swoją największą słabość w swoją największą siłę. Zapraszam do lektury recenzji. :)

Źródło: kagra.com.pl

Tytuł: Trudna droga z piekła.
Tytuł oryginału: Long Hard Road Out of Hell.
Autor: Marilyn Manson, Neil Strauss.
Tłumaczenie: Magdalena Mejs.
Seria/cykl: -.
Data wydania: grudzień 2000 (pierwotnie 1998 rok).
Wydawnictwo: Kagra.
Liczba stron: 276.

 Brian Hugh Warner, bardziej znany jako Marilyn Manson, to amerykański piosenkarz, lider i wokalista zespołu Marilyn Manson, producent muzyczny, tekściarz oraz artysta-malarz. Jest postacią znaną przede wszystkim z prowokujących tekstów, kontrowersyjnego wizerunku i zachowania. Uznany za skandalistę, był tematem wielu kontrowersji, szczególnie pod koniec lat 90. XX wieku. Umieszczony na 44 miejscu listy 100 najlepszych wokalistów metalowych wszech czasów według Hit Parader, na 19 miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records, a także na 30 miejscu listy 50 największych współcześnie gwiazd rocka według Kerrang.

Tak sobie myślę, że prawie każdy kojarzy tego wysokiego gościa o czarnych włosach i twarzy pokrytej charakterystycznym, groteskowym makijażem. Jest to barwna postać, która obrosła już nawet w pewne legendy dotyczące jego rzekomo strasznych wybryków. Jak to z nim właściwie jest?

„Trudna droga z piekła” to klasyczna autobiografia. Manson zaczyna ją od opisów swojego dzieciństwa w Canton, Ohio, naznaczonego odkrywaniem wraz z kuzynem Chadem perwersyjnych sekretów dziadka Warnera (noszenie kobiecej bielizny było akurat najlżejszym z nich). Wspomina swój pobyt w Heritage Christian School, prywatnej szkole, która oficjalnie nie była placówką wyznaniową, ale miała bardzo rygorystyczne zasady (mundurki, określone zachowania i wydarzenia w stylu palenia rockowych płyt, albo puszczania ich od tyłu, żeby pokazać dzieciom ich „satanistyczny” przekaz podprogowy), co kompletnie nie odpowiadało małemu Brianowi, który lubił wszystko to, czego ta szkoła mu zabraniała. Po kilku latach prób, udało mu się przenieść do zwykłego liceum, które ukończył w 1987 roku. Wtedy to jego rodzice postanowili przeprowadzić się na Florydę do Fort Lauderdale, gdzie Brian w 1990 roku rozpoczął studia na kierunku teatrologia i dziennikarstwo w Broward Community College, a równocześnie zaczął pisać dla magazynu muzycznego 25^th Parallel (w ten sposób poznał na przykład Trenta Reznora z Nine Inch Nails, bo przeprowadził z nim wywiad). I tak po kolejnym wieczorku poetyckim, kiedy czytał swoje wiersze w lokalnym klubie, ktoś mu powiedział, że pisze „gówniane rzeczy”, ale ma dobry głos, więc może niech założy zespół i zostanie wokalistą. Tak się zaczęło. Zaczął zbierać ekipę, chciał używać tylko automatu perkusyjnego (co było nowatorskim posunięciem jak na tamte czasy w przypadku zespołu grającego w sumie punk rock) i zaczął powoli zyskiwać grono fanów. Co było dalej? Warto samemu przeczytać i się dowiedzieć. Generalnie „Trudna droga z piekła” zawiera opis życia Mansona od dzieciństwa do okresu tworzenia i wydania najlepszej w jego dorobku płyty, czyli „Antichrist Superstar”, która zapewniła mu międzynarodową karierę muzyczną.

Jaki obraz osoby wyłania się z tej lektury? Przede wszystkim inteligentnego mężczyzny, który dobrze sobie przemyślał, co chce osiągnąć i w jaki sposób. Marilyn Manson, pomimo swojego szokującego wizerunku i zachowania scenicznego, nie jest potworem w ludzkiej skórze. Jest pokręconą osobą, ma swoje dziwactwa (np. kolekcjonowanie protez kończyn), ale kto z nas ich nie ma? Wychodzi z niego mizoginia i megalomania, ale na tyle, na ile się orientuję, obecnie może to zupełnie inaczej u niego wyglądać. Dlaczego tak twierdzę? Otóż „Trudną drogę z piekła” Manson pisał w 1997 roku, czyli kiedy miał 28 lat (teraz ma 48), znalazł się nagle na szczycie, po drodze staczając się na dno uzależnienia od kokainy (a kiedy pisał wciąż uzależniony był). Ta autobiografia to zapis przemiany z „robaka”, czyli zakompleksionego chłopca panicznie bojącego się apokalipsy w „Antychrysta Supergwiazdę” – osoby silnej i przerażającej innych tym, że jest symbolem tego, czego się podświadomie pragnie, ale nie ma odwagi tego robić; tego co jest zakazane i spełniającej się apokalipsy. To zapis totalnej degrengolady i dekadencji. Niejednokrotnie wulgarne świadectwo tego, co ludzie pod wpływem substancji psychoaktywnych potrafią ze sobą i innymi zrobić. Ale równocześnie fascynujący obraz hipokryzji Ameryki i przekaz jak przekuć swoją największą słabość w swoją największą siłę.

I tak, z wieloma poglądami Mansona można się nie zgodzić. Na przykład z jego (i Antona Szandora LaVeya) pojęciem elitaryzmu. Ale wiecie co? Czytając „Trudną drogę z piekła”, która jest obrzydliwa, obrazoburcza i fascynująca, można w pewien sposób zrozumieć co się działo w jego głowie, jakie cele mu przyświecały i można go zwyczajnie polubić. Wystarczy odrobina otwartego umysłu i chęci.

Generalnie polecam, jeśli kogoś interesuje postać Marilyn Mansona – jest to pewna możliwość wejścia mu w głowę i zrozumienia jego przekazu. Poza tym jest to książka napisana w sposób błyskotliwy i nie brak tu również zabawnych sytuacji. Nie jest to jednak lektura dla każdego – może obrzydzać, odrzucać i zniechęcać.

Warto dodać, że książka ma przepiękną szatę graficzną, ale niestety kiepskie klejenie. Niemniej jednak wizualnie (a ma dużo zdjęć również) robi duże wrażenie. I tak, mam pierwsze polskie wydanie. ;)

Moja ocena: 9/10 – z sentymentu.

Dzisiaj dorzucam Wam w bonusie muzyczny smaczek i mój absolutnie ulubiony teledysk Marilyn Manson. ;)